Pieniny dla rodziny

(…) Obiecałem Wam wyjaśnić, skąd się wziął Dunajec, no i mam kłopot. Dlaczego? Bo opowieści na ten temat jest wiele i nie wiem, którą wybrać. Chyba zacznę od najbardziej popularnej – tej o Perłowiczu. Pewnie znacie ją od mego brata zakopiańskiego skrzata. Nie znacie? No to posłuchajcie.

Dawno, dawno temu podhalańską krainą władał straszliwy Król Wężów.

Okrutne to były rządy i dla ludzi uprzykrzone. Gady wszelakie rozpleniły się tak, że podpełzały wprost do ludzkich siedzib, aż strach było nos z chałupy wyściubić.

Starzy górale mówili, że nieszczęście się skończy, kiedy pewien młody śmiałek pokona samego władcę gór. I znalazł się taki. Powiadają, że urodził się w Szczawnicy, na Miedziusiu. Jego rodzice długo nie mogli doczekać się potomstwa, aż wreszcie los uśmiechnął się do nich i na świat przyszedł wytęskniony i wymodlony synek. Uszczęśliwiona matka zwierzyła się zaufanym sąsiadkom, że jakiś nieznajomy wędrowiec z długą siwą brodą dał jej perłę i powiedział: połknij ją, a spełni się twoje marzenie.

– Coś mi się widzi, że nie był to żaden włóczęga, ale duch twego rodzonego dziadka – sławnego pszczelarza i pierwszego gazdy na Miedziusiu – wysunęła przypuszczenie najstarsza z kobiet. – Pamiętam go dobrze, długą brodę nosił, a serce miał złote jak plaster najczystszego miodu.

Uśmiechnęła się gaździna na te słowa i postanowiła nazwać synka Perłowiczem. Wkrótce okazało się, że imię to pasuje do niego jak ulał, bo urodziwy był bardzo, a do tego silny, mądry i ludziom życzliwy (…).