Obserwatorzy to trzymająca w napięciu opowieść o niestrudzonych zmaganiach szpiegów, kryptografów i oszustów, pragnących uchronić królową przed niebezpieczeństwem, nieustannie śledzących linię brzegową kraju i dyskretnie nadzorujących katolickie seminaria i rzesze poddanych. Stawka była nie byle jaka – księży, przybywających potajemnie do Anglii, wyłapywano i zabijano, a spiski – prawdziwe i wyimaginowane – i tak wyrastały wszędzie jak grzyby po deszczu.
Opierając się na tajnych aktach i dokumentach, Stephen Alford ożywia na nowo ten tajemniczy świat, gdzie nikomu nie można było ufać i gdzie jeden drobny błąd mógł nieodwracalnie zmienić historię Anglii. Świat, w którym szpiegów werbowano, nie dbając o zasady i nie wnikając w ich przeszłość, w którym tajni agenci nie mogli mieć gwarancji na szczęśliwą przyszłość, a zdemaskowanym szpiegom nie okazywano współczucia. Liczyła się tylko ich użyteczność. Świat, w którym złamanie nieznanego dotąd kodu wymagało umiejętności matematycznych, wielkiej cierpliwości oraz dogłębnej znajomości łaciny i wszystkich głównych języków europejskich.
Niniejsza książka ukazuje, w jaki sposób monarchia okresu elżbietańskiego, w której lojalność wobec królowej była tożsama z lojalnością względem Kościoła anglikańskiego, walczyła o swoje przetrwanie w sensie politycznym i zachowanie podstaw moralnych. Nie bez znaczenia była też wiara w Opatrzność, która według ówczesnych publicystów miała czuwać nad królową i jej krajem. Pragnąc jednak dobrze poznać sposób myślenia nieprzyjaciół Elżbiety, musimy zdawać sobie sprawę z istnienia poglądów przeciwstawnych wobec wizji wspaniałego kraju rozkwitającego pod rządami królowej, do której przywykliśmy.
Wszyscy pragnący czerpać pewne nauki z dawnych dziejów mogą zauważyć, jak potężny i zarazem przerażający mógł być potencjał ówczesnej elity, jak niebezpiecznym narzędziem była polityka i siła sugestii biorąca górę nad faktami. Niepiękna to historia, ale z pewnością fascynująca.
(…) Broń palna, chociaż mniej skuteczna niż rapier albo sztylet, tworzyła pewien dystans między zabójcą a ofiarą. I właśnie po nią w tamto letnie przedpołudnie sięgnęło piętnastu mężczyzn pragnących zabić królową (niektórzy mieli ciężkie arkebuzy, inni zaś byli uzbrojeni w lżejsze pistolety). Zaskoczona kilkuosobowa ochrona nie zdążyła zareagować, a oni mierzyli w głąb powozu na tyle celnie, że zdołali ją zranić. Zamachowcami byli młodzi katoliccy arystokraci, którzy w śmierci Elżbiety widzieli jedyną szansę na uniknięcie ruiny finansowej i utraty pozycji przez swoje rody. Po ostrzelaniu powozu rozproszyli się i galopem odjechali na wieś, w okolice Westminsteru i Londynu. Królowa została ranna w brzuch i bark. Służba niezwłocznie przeniosła ją do Whitehall, gdzie trafiła pod opiekę medyków i dam dworu, a królewscy kapelani rozpoczęli żarliwe modły o jej ocalenie. Dworzanie pełniący służbę w prywatnych apartamentach często bywali świadkami rozmaitych chorób i infekcji, nawet ospy, na którą kiedyś zapadła Elżbieta, i wiedzieli, że zawsze dostępowała cudownego ozdrowienia – najpewniej dzięki Bożej opiece. Tym razem jednak sytuacja była poważniejsza. Utrata krwi, zakażenie ran i nieskuteczność ówczesnej chirurgii potrafiły zbierać obfite żniwo, o czym nieraz mogli się przekonać arystokraci i władcy biorący udział w wojnach religijnych toczonych na kontynencie. Elżbieta jeszcze żyła (…)
Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. AkceptujWięcej
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.